Κεντρική Ελλάδα
Στην Κεντρική Ελλάδα κατευθυνόμαστε στις ανατολικές περιοχές που δέχονται την αιγαιοπελαγίτικη επίδραση, στη Φθιώτιδα δηλαδή, τη Βοιωτία, την Αττική και την Εύβοια. Το αγροτικό τοπίο είναι μια σύνθεση μεγάλων εκτάσεων αμπελώνων και ελαιώνων, κάτω από το ζεστό ήλιο. Λίγο μακρύτερα βρίσκονται οι θάλασσες, που περιβρέχοντας τη στεριά, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μετακίνηση ανθρώπων, αγαθών και ιδεών. Υπήρξαν έμμεσα αρωγοί στην ανάπτυξη του λαμπρού πολιτισμού που άνθισε σ’ αυτή τη γη.
Στο πολύ θερμό και ξηρό κλίμα της Κεντρικής Ελλάδας παράγονται 22 Τοπικοί Οίνοι: Στερεάς Ελλάδος, Κοιλάδας Αταλάντης, Οπούντιας Λοκρίδος, Πλαγιών Κνημίδος, Θηβαϊκός, Πλαγιών Κιθαιρώνα, Καρύστου, Ληλαντίου Πεδίου, Ριτσώνας Αυλίδος, Αττικός, Αναβύσσου, Βίλλιζας, Βορείων Πλαγιών Πεντελικού, Μαρτίνου, Γερανίων, Ιλίου, Κορωπίου, Μαρκόπουλου, Παιανίας, Παλλήνης, Πλαγιών Πάρνηθας και Σπάτων.
Αταλάντη
Η κοιλάδα της Αταλάντης, καλά προφυλαγμένη ανάμεσα στον Ευβοϊκό κόλπο και τα βουνά Παρνασσός, Καλλίδρομο, Κνημίδα, Χλωμό, ήταν στην αρχαιότητα ένας φημισμένος αμπελότοπος. Μύθοι, σαν αυτόν της Αταλάντης και του Μελέαγρου που σκότωσαν τον Καλυδώνιο κάπρο επειδή κατέστρεφε τις αμπελοκαλλιέργειες αλλά και πλούσια αρχαιολογικά ευρήματα που περιλαμβάνουν αγγεία, επιγραφές και νομίσματα, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τη συμβολή του κρασιού της στην αρχαιοελληνική οινοπαραγωγή. Το αμπέλι συμπορεύεται με την ιστορία αυτού του τόπου κι ακολουθώντας τα βήματά του φθάνουμε στην τουρκοκρατούμενη Ρούμελη. Μαρτυρίες, πράξεις, χειρόγραφα και προικοσύμφωνα της εποχής, αποδεικνύουν τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην καθημερινή ζωή και στη διατροφή των κατοίκων. Η διαδρομή του αμπελιού συνεχίζεται χωρίς διακοπές μέχρι το 1962 που κάνει την εμφάνισή της η φυλλοξήρα. Εξ’ αιτίας της, η αμπελοκαλλιέργεια εγκαταλείπεται σχεδόν αμέσως, μέχρι το 1974, οπότε αρχίζει η συστηματική αναμπέλωση της περιοχής. Σε ορεινούς και πεδινούς αμπελώνες, όπου οι μέτριες θαλασσινές επιρροές και η προστατευτική φάλαγγα των βουνών δημιουργούν το τέλειο terroir για την παραγωγή ποιοτικού σταφυλιού, η μεγάλη ποικιλία εδαφών και μικροκλιμάτων συμπληρώθηκε από την απίστευτη ποικιλία λευκών και ερυθρών, ελληνικών και ξένων σταφυλιών που φυτεύτηκαν: Ροδίτης, Ασύρτικο, Αθήρι, Ρομπόλα, Μαλαγουζιά, Sauvignon Blanc, Chardonnay, Sémillon, Λημνιό, Cabernet Sauvignon, Merlot, Syrah, Cabernet Franc. Τα κρασιά κυκλοφορούν με ενδείξεις Τοπικών Οίνων: Κοιλάδας Αταλάντης, Οπούντιας Λοκρίδος, Πλαγιών Κνημίδος.
Εύβοια
Στο Ληλάντιο πεδίο, την εύφορη πεδιάδα με τις παλαιότερες και πυκνότερες ενδείξεις κατοίκησης από τη νεολιθική εποχή, οι αμπελώνες ξεδιπλώνονται σε υψόμετρο που φτάνει το πολύ τα 350 μέτρα. Το κλίμα είναι πολύ ζεστό και ξηρό, υπάρχουν όμως και οι δροσερές ανάσες αέρα από τον κόλπο που δροσίζουν τα φυτά, όλο το καλοκαίρι. Βρισκόμαστε σε περιοχή αφιερωμένη στα λευκά σταφύλια. Κυρίαρχο είναι το Σαββατιανό που καλύπτει περίπου τα 4/5 της συνολικής έκτασης. Υπάρχουν επίσης αμπέλια με Ροδίτη, Ασύρτικο, Chardonnay και Sauvignon Blanc. Στο νότιο άκρο του νησιού, στην Κάρυστο φυτεύτηκαν κυρίως ελληνικές αιγαιοπελαγίτικες ποικιλίες που είναι συνηθισμένες στους αέρηδες και το ξηροθερμικό κλίμα, τα λευκά: Αθήρι από τη Ρόδο, Ασύρτικο και Αηδάνι από τη Σαντορίνη και το ερυθρό Κρητικό Λιάτικο.
Αττική
Η Αττική είναι ένα λεκανοπέδιο που φύλακές του, από την αρχαιότητα τάχτηκαν τα βουνά: ο Υμηττός, η Πεντέλη, η Πάρνηθα, ο Κιθαιρώνας, τα Γεράνια όρη και το όρος Πατέρα. Στην παραλιακή ζώνη, όλο το καλοκαίρι, φυσούν μελτέμια και θαλάσσιες αύρες που κατεβάζουν τις ακραίες θερμοκρασίες. Άλλωστε, όσο περίεργο κι αν φαίνεται, η μέση ετήσια θερμοκρασία στην Αττική, τοποθετείται στους 18οC. Το κλίμα της χαρακτηρίζεται γνήσιο μεσογειακό, με παροιμιώδη ηλιοφάνεια, από τις μεγαλύτερες στον ελλαδικό χώρο. Οι άνεμοι είναι ασθενείς και μέτριοι. Οι μέσες τιμές υγρασίας χαμηλές. Οι παγετοί, ανύπαρκτοι. Χαλάζι και καταιγίδες σπάνια. Συνθήκες, όπως αντιλαμβάνεστε, ευνοϊκές για την αμπελοκαλλιέργεια. Προσθέστε τον παράγοντα αττική γη, η οποία είναι κατεξοχήν άγονη, τα εδάφη της όμως παρουσιάζουν ποικιλία στη σύσταση. Έχετε ήδη τις πρώτες συνιστώσες που οδηγούν στην πολυπλοκότητα του χαρακτήρα των κρασιών που παράγονται εδώ. Τελευταία και σημαντικότερη, είναι σαφώς το σταφύλι.
Στον αττικό αμπελώνα, όπως και σ΄ ολόκληρη την Κεντρική Ελλάδα καλλιεργούν κυρίως τις λευκές ποικιλίες Σαββατιανό και Ροδίτη για την παραγωγή ρετσίνας. Και συγκεκριμένα αυτή που παράγεται στα Μεσόγεια είναι φημισμένη. Την τελευταία δεκαπενταετία όμως, όπως ήδη σας ανέφερα, αμπελουργοί και οινοπαραγωγοί, δοκίμασαν την τύχη τους και με άλλα σταφύλια. Τα αποτελέσματα από την καλλιέργεια και την οινοποίηση των ελληνικών: Ασύρτικο, Αθήρι, Μαλαγουζιά, Μαντηλαριά αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό των ξενικών: Chardonnay, Sauvignon Blanc, Viognier, Cabernet Sauvignon, Grenache, Merlot και Syrah ήταν ιδιαίτερα αξιόλογα. Κάπως έτσι, στη Σταμάτα, την Παλλήνη, το Πικέρμι, τα Σπάτα, την Παιανία, το Κορωπί, το Μαρκόπουλο, την Ανάβυσσο, τα Μέγαρα (ορισμένες μόνο από τις πιο γνωστές περιοχές) δημιουργήθηκαν καινούργιοι αμπελώνες κι αντίστοιχες ονομασίες Τοπικών Οίνων εγκρίθηκαν.
