Νησιά του Ιονίου Πελάγους
Το αμπέλι καλλιεργείται σχεδόν σ’ όλα, γιατί το γλυκό τους κλίμα με τις άφθονες βροχές – από τις περισσότερες στην Ελλάδα – βοηθά στην ανάπτυξή του. Παράγονται κρασιά Ονομασίας Προέλευσης: Ρομπόλα Κεφαλληνίας, Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας, Μοσχάτος λευκός Κεφαλληνίας. Επίσης οι Τοπικοί Οίνοι Πλαγιών Αίνου, Μεταξάτων, Μαντζαβινάτων, Λευκάδας, Κέρκυρας, Χαλικούνας και τη Βερντέα, ένα κρασί με Ονομασία κατά Παράδοση.
Κεφαλονιά
Το νησί παρήγαγε κρασί από την αρχαιότητα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Κέφαλος ήταν γιος του Ερμή και της Έρσης, της κόρης του βασιλιά Κέκροπα, ιδρυτή της Αθήνας. Ο νέος εκδιώχθηκε από την πατρική γη κι αφού περιπλανήθηκε, με θεϊκή απόφαση εγκαταστάθηκε στο νησί που προς τιμήν του ονομάστηκε Κεφαλληνία. Μαζί του μετέφερε και την άμπελο.Σύμφωνα με τον Όμηρο, τα κρασιά της Κεφαλονιάς ήταν ήδη γνωστά από την εποχή του. Τα θεωρούσαν το πιο άξιο δώρο, ικανό να στεριώσει φιλίες, να δημιουργήσει νέους δεσμούς, να διαλύσει παρεξηγήσεις, να οικοδομήσει συμμαχίες.
Ο αμπελώνας της Κεφαλονιάς, κατά τα 2/3 του βρίσκεται σε ορεινές και ημιορεινές περιοχές, σε εδάφη κυρίως ασβεστολιθικά, ιδιαίτερα φτωχά σε οργανική ουσία. Το κλίμα είναι μαλακό, οι βροχοπτώσεις αρκετές και η επίδραση του Μαύρου Βουνού, του Αίνου, εξαιρετικά ευνοϊκή. Όλα τα παραπάνω, μαζί με τις χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις και το μικρό μέγεθος των αμπελοτεμαχίων (κατά μέσο όρο 4,5 στρέμματα ανά παραγωγό), έχουν καθορίσει τη μορφή της αμπελοκαλλιέργειας. Τα σταφύλια που καλλιεργούνται είναι η Ρομπόλα, το λευκό Μοσχάτο, η Μαυροδάφνη κι ορισμένα λιγότερο γνωστά όπως το Τσαούσι, το Βοστιλίδι (γνωστό κι ως Γουστολίδι), το Ζακυνθινό και η αρωματική Μοσχατέλλα που είναι αποκλειστικότητα του νησιού. Απ’ αυτά παράγονται 3 Τοπικοί Οίνοι: Πλαγιές Αίνου, Μεταξάτων, Μαντζαβινάτων και 2 Ο.Π.Ε.: οι γλυκείς Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας και Μοσχάτος λευκός Κεφαλληνίας.
Στην κορωνίδα όμως των κρασιών του νησιού βρίσκεται ο Ο.Π.Α.Π. Ρομπόλα Κεφαλληνίας. Η ζώνη της Ρομπόλας βρίσκεται στο νότιο και κεντρικό κομμάτι του νησιού. Οι αμπελώνες, συνολικής έκτασης 3.000 στρεμμάτων, σκαρφαλώνουν μέχρι ψηλά στις πλαγιές του Αίνου, φτάνουν στα 800 μέτρα. Τα φυτά είναι φυτεμένα στην κυριολεξία πάνω στην πέτρα. Vino di Sassso (κρασί της πέτρας) έλεγαν το κρασί οι Ενετοί γιατί οι αμπελουργοί ήταν αναγκασμένοι να σκάβουν μέσα στο βράχο, να γεμίζουν με χώμα την τρύπα και να φυτεύουν τα κλήματα. Αυτές όμως οι κροκάλες κρύβουν ένα έδαφος ασβεστολιθικό και παίζουν σημαντικότατο ρόλο στον χαρακτήρα του κρασιού. Αποτέλεσμα; Η Ρομπόλα. Αιθέριο λευκό κρασί, με άρωμα λεμονιού και λουλουδιών, φίνες μεταλλικές αποχρώσεις, ζωηρή οξύτητα και σώμα ικανό να την ισορροπήσει, προσφέροντας γευστική αρμονία.
Ζάκυνθος
Η Ζάκυνθος είχε ένα απίστευτα πλούσιο δυναμικό σε ποικιλίες. Απ’ αυτές, στις μέρες μας συνεχίζουν να καλλιεργούνται οι: Αυγουστιάτης, Σκιαδόπουλο, Παύλος, Κατσακούλιας και φυσικά το διάσημο σταφύλι της Κεφαλονιάς, τη Ρομπόλα. Τα περισσότερα κρασιά του νησιού κυκλοφορούν ως Ονομασία κατά Παράδοση Βερντέα. Αυτό το λευκό κρασί έχει σημαντική ιστορική πορεία στο νησί. Το όνομα του προέρχεται από τη λέξη verde (πράσινο) και, πιθανότατα, υποδηλώνει ότι κατά την παραγωγή του χρησιμοποιούσαν κάπως άγουρα σταφύλια, για να αυξήσουν τη χαμηλή λόγω υψηλής ωρίμανσης, οξύτητα. Παραδοσιακά ήταν ξηρό, υψηλόβαθμο και κυκλοφορούσε μετά από παλαίωση σε δρύινα βαρέλια. Σήμερα όμως βρίσκουμε και Βερντέες με περισσότερο μοντέρνο στυλ.
